De interacties tussen ruimte en werk van Alonzo Pantoja
De 450 gebreide cocons van Karin van Dam
In haar installaties verwerkt textielkunstenaar Karin van Dam allerlei soorten materialen, tot aan afwateringsbuizen toe. De laatste jaren is ze steeds bewuster met textiel gaan werken. Haar recente installatie To Dwell in Pitch Black Pearls bestaat uit 450 gebreide cocons van mohair die de kwetsbaarheid van de Canadese mijnstad Lethbridge tastbaar maken.
Tekst: Wouter de Vries
Welke mogelijkheden biedt textiel je?
“Textiel geeft een nomadisch gevoel, vind ik. Je kunt het heel klein maken en vervolgens ‘oppoppen’ op de plek waar je dat nodig hebt. Voor de installatie in Canada heb ik 450 breisels opgevouwen meegenomen, en daar ter plekke gevuld met schuimbollen.”
Karin van Dam, "To dwell in pitch black pearls", 2017-2018, Lethbridge Art Gallery in Canada, foto: Chad Patterson.
Wat zeggen die 450 cocons over Lethbridge?
“Ik was op zoek naar de structuur van deze stad. Algauw stuitte ik er op het mijnenstelsel. De huizen daar zijn gebouwd op een soort mazen, een netwerk van kolenmijnen. Ik zie dat voor me, hoe die huizen boven op zo’n fragiele uitgehouwen structuur staan. Als je door de installatie heen loopt, ervaar je de kwetsbaarheid van die ijle vormen.”
Heb je de cocons zelf gemaakt?
“Voor mijn werk ben ik ik altijd op zoek naar een bouwsteen. Als dat een textiele vorm is, is het fijn als het TextielLab in Tilburg die kan produceren. Mede vanwege de herhalende vormen die ik in mijn werk gebruik, want zelf 450 cocons breien is een hoop werk. Voor deze installatie heb ik de eerste bouwsteen zelf gemaakt, door om twee ronde vormen heen te haken. Vervolgens hebben we in het TextielLab gekeken hoe de andere 449 cocons machinaal geproduceerd konden worden.”
"We hebben de cocons een week lang gekamd om de mohair naar buiten te krijgen, om ze een zachte huid te geven."
Welke vertaalslag hebben jullie toen gemaakt?
“We bedachten dat de breimachine geschikt zou zijn. We moesten nog wel een goede steek zoeken, want met louter recht en averecht zou één zijde van de vorm heel plat worden. Uiteindelijk kwamen we op de gerstekorrelsteek uit. Ten slotte hebben we de cocons een week lang gekamd om de mohair naar buiten te krijgen, om ze een zachte huid te geven.”
Foto uit 1888 van mijnwerkers te Lethbridge (bron: Galt Museum & Archives).
Wat zijn die rode stippen die we in je installatie zien?
“Dat zijn rode reflectoren. Die waren tijdens een van mijn bezoeken aan Lethbridge overal te koop, omdat er zoveel sneeuw gevallen was. De reflectoren worden er gebruikt om paden mee te belichten. Ik heb ze in de expositie geplaatst, om een pad door de installatie te creëren. Het rood geeft net even een ander accent.”
Dit vind je vast ook leuk
De kleur- en kralenrijke hoofdsieraden van Rasa Vilcinskaite
Op zoek naar vrouwelijkheid en de Male gaze borduurt Sylvie Franquet en kleed stenen aan
Rima Day borduurt boeken over de liefde